Wydarzenia

Fundacja PSW Promocji Sztuki Współczesnej 
zaprasza na wystawę wyjątkowego projektu Wdzięczność autorstwa fotografki Tamary Pieńko oraz edukatorki seksualnej dr Alicji Długołęckiej

 

Wdzięczność to projekt osobisty, który powstał w momencie bardzo wyrazistych przemian w nas obu i, jak to się dzieje w przypadku działań, w które angażujemy się w pełni, nie miał z góry ustalonego przebiegu – poza tym, że obejmował indywidualne spotkania z kobietą, która odsłaniała swoją cielesność w formie obrazu w trakcie sesji fotograficznej (Tamara) i dzieliła się swoją historią w rozmowie ze mną (Alicja). Od samego początku obie czułyśmy wewnętrzny imperatyw, że ten projekt musi powstać. Spokój i zaufanie uczestniczek, które podzieliły się z nami swoją cielesnością w formie obrazów i słów wciąż nas w tym utwierdzały i dały nam niesamowitą siłę i zaangażowanie do jego realizacji.

Istotą projektu Wdzięczność jest więc z jednej strony intymne odsłanianie cielesności, a z drugiej odkrywanie granic wyznaczanych poprzez uważne rejestrowanie własnych emocji, kontaktowanie się z własnym ciałem w bezpiecznych warunkach: bez oceniającego obserwatora, chęci podobania się komukolwiek lub stosowania się do jakiś formalnych założeń. Patrzyłyśmy i słuchałyśmy, nie narzucając jakiejś tezy ani kreacji. Ze wzruszeniem i wdzięcznością odbierałyśmy to, co dostawałyśmy z kobiecej ucieleśnionej obecności.

Alicja Długołęcka

 

Alicja Długołęcka – dr n. hum., edukatorka seksualna, doradca partnerski. Pracuje na Wydziale Rehabilitacji w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, gdzie prowadzi zajęcia z psychosomatyki i rehabilitacji seksualnej oraz w Centrum Terapii Lew-Starowicz. Od wielu lat zajmuje się edukacją psychoseksualną i seksualnością kobiet, prowadzi szkolenia dla specjalistów i młodzieży, jest wykładowczynią na Podyplomowych Studiach Wychowania Seksualnego na Uniwersytecie Warszawskim i wielu innych uczelniach, autorką wielu książek i artykułów z tego zakresu, m.in. monografii Edukacja seksualna, Jak się kochać i Seks na wysokich obcasach, Wstyd,Seks trzyma nas przy życiu. Rehabilitacja seksualna w schorzeniach somatycznych. Swoją pracę naukową i popularyzatorską poświęca profilaktyce zaburzeń psychoseksualnych, szeroko rozumianej edukacji seksualnej i propagowaniu zdrowia seksualnego.

Tamara Pieńko – fotografka, artystka, portrecistka. Założycielka i prezeska zarządu Fundacji SHE. Prace artystki to ekspozycja tematów niebanalnych, dotykających egzystencji w jej prawdziwym, ludzkim wymiarze. W ostatnich latach stworzyła projekty autorskie: cykl fotogramów Kolekcjonerzy pokazujący ludzi z pasją; Eko rodzina – historięmłodego małżeństwa żyjącego poza miastem; Morsy – portrety ludzi, których pasjąsą zimowe kąpiele; Szczęśliwi – paradokument o osobach szczęśliwych, znajdującychradość w codzienności i małych rzeczach. Współpracuje z takimi pismami, jak: „Twój Styl”, „Wysokie Obcasy”, „Wysokie Obcasy Ekstra”, „Logo”, „Pani”, „Uroda”, „Życie”, „Gala”, „Kikimora”, „Aktywni”. Jest autorkązdjęć w projektach książkowych wydawanych przez Edipresse. 

 

WDZIĘCZNOŚĆ

Alicja: Na czym polega specyfika tego projektu?

Tamara: Różnica w pracy z modelką fashion a naszymi paniami z projektu polega na świadomości modelki, dlaczego jest na sesji, dlaczego to robi i tak dalej. Pozwala mi ją inaczej traktować, troszkę odważniej... Nie, że nie mam dla niej wrażliwości, empatii. Zwracam uwagę na to, jak modelka reaguje, jak się czuje, ale między nami jest inna relacja. Natomiast jeśli chodzi o nasze panie, nastąpiło odwrócenie sytuacji. Zazwyczaj jest tak, że to fotograf zarządza sytuacją i jeśli już ma modela, to działa wedle zasady: „Teraz jesteś moja i biorę wszystko”. Ta sytuacja była na tyle wyjątkowa, że to odwróciłam. Zależało mi na odwróceniu sytuacji, żeby uczestniczki projektu czuły, że to one mają władzę...
Alicja: Władzę?

Tamara: Tak. Można użyć tego słowa, powiedzieć, że to władza. W momencie kiedy odwrócimy sytuacją, one mogłyby poczuć, że to ja mam władzę, gdyż one udostępniły siebie i ja teraz mogę zrobić z tym wszystko, co będę chciała. Być może mogłyby się czuć jak o ary. Dlatego użyłam słowa władza. Natomiast chodzi o funkcję tej sytuacji... przekierowałam ją na nie, żeby czuły się w tym wszystkim bezpieczne. Czyli żeby to one decydowały o tym, co mogę, a czego nie. Wzięłam tyle, ile dały i za każdą część siebie, którą się ze mną podzieliły, jestem im wdzięczna.
Alicja: Co było dla ciebie szczególnie ważne?

Tamara: To, że każda z nich pojawiła się na sesji, zdecydowała się na ten projekt. Zawsze mam poczucie odpowiedzialności za materiał, który robię, ale tutaj to było coś więcej, bo ja czułam się odpowiedzialna za nie. Stałam się narzędziem tego, co one chcą dać i przekazać innym i to było cudowne. Wcale z tym nie walczyłam, nie czułam jakiegoś niedosytu w tej sytuacji, że ktoś odebrał mi moją rolę, Nie, to było przyjmowanie. Czułam, że ten projekt jest po to, abym była jak... łącznik, nie, powiernik, też nie... katalizator... odbiorca.
Alicja: Powtórzę pytanie, ale proszę o odpowiedż na poziomie bardziej osobistym.
Tamara: Dostałam olbrzymią ilość wiedzy, zarówno o człowieku, jak i o kobiecie, matkach, pacjentkach w każdym wieku. To było bardzo ważne. Jako kobieta dożwiadczyłam takich emocji jak podziw, lęk, wzruszenie. Bałam się sytuacji dla mnie skrajnych, dalekich ode mnie, nowych: transseksualna kobieta, kobieta po amputacji. Bałam się swoich odczuć, ale również obawiałam się, czy jestem w stanie zapewnić im taki komfort, żeby nie poczuły się zagrożone. Z jednej strony musiałam być miękka, otwarta, delikatna, a z drugiej silna. Zderzałam się z nowymi doświadczeniami w tej sytuacji. Dały mi... wdzięczność. Kiedy padło z twoich ust, że tak powinien nazywać się ten projekt, poczułam, że zostało nazwane właśnie to, co się między nami wszystkimi dzieje. Ja, kobieta, dla której wygląd stanowi ważny aspekt − bowiem zależy mi na tym, żeby dobrze wyglądać − kiedy przechodziłam przez wszystkie historie tych kobiet sama zaczęłam mówić do swojego ciała, że jestem mu wdzięczna. Wierzę, że bez względu na to, co mnie jeszcze w życiu spotka, będę czuła tę wdzięczność.

 

Wystwa czynna do 30 listopada 2018.
Od poniedziałku do piątku, w godz.12:00 - 18:00
Wstęp wolny.

Wystawa nieczynna: 12 i 14 listopada 2018

Fundacja PSW Promocji Sztuki Współczesnej | Galeria Program
Andersa 13 | Warszawa
galeria@artprogram.pl
tel. 511-17-65-63

Lokal przy Andersa 13 jest wykorzystywany na cele kulturalne dzięki wsparciu Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy.